آئین مستان

باز دوباره به پا شد ، شورِ امامِ هادی
راهُ به ما نشون داد ، نورِ امامِ هادی
اگه شیعه ای ، خدادادیِ
شناسنامه مون ، پیش هادی
اِنی مومنٌ بِکُم، کافرٌ بعَدوکم
سِلمٌ لمن سالَمکم ،حربٌ لِمن حاربکم
غریب آقا ..... غریب آقا .....
ایلُ تبارمون ، خادمِ این عشیرس
راهِ ما تا خدا ، جامعۀ کبیرس
تا ابد نورِ چراغِ حقیقت ، نداره زبانی
بِأَبِی أَنْتُمْ وَ أُمِّی وَ نَفْسِی وَ أَهْلِی وَ مَالِی ...
شکرِخدا که امشب،سینه زنِه عزاتم
باز برای گدایی ، راهیِ سامراتم
امام غریب ... بمیرم برات ...
تویی سروَرُ ... منم خاکِ پات ...
اِنی مومنٌ بِکُم، کافرٌ بعَدوکم
سِلمٌ لمن سالَمکم ، حربٌ لِمن حاربکم
روضۀ داغِ تو ، میسوزونه دلارو
میکشونه دمِ ، هییتا سائلارو
گدای این خونه دستش،به والله،نمیمونه خالی
بِأَبِی أَنْتُمْ وَ أُمِّی وَ نَفْسِی وَ أَهْلِی وَ مَالِی ...
اِنی مومنٌ بِکُم، کافرٌ بعَدوکم
سِلمٌ لمن سالَمکم ، حربٌ لِمن حاربکم

واویلا غریب سامرا واویلا ...
 دراین شهر بی وفایی
غریب و بی آشنایی
جدا از شهر مدینه
تو مظلوم سامرایی  
دوچشمم شده ابر بهاری
نمایم برایت بی قراری
بمیرم چرا یاری نداری
سلام ای آقای غم کشیده
عزادار تو با اشک دیده
ببین گشته زهرا مادر تو ، قد خمیده
واویلا غریب سامرا واویلا
شبانه پای برهنه
دویدی و گریه کردی
بگو در آن مجلس آقا
چه دیدی و گریه کردی
 نشسته ، چه بغضی در گلویت
که بازی شده با آبرویت  
شرابی تعارف کرده سویت
گلویت را دست غم فشرده
لب و دندانت چوبی نخورده
کسی ناموست را تا به این مجلس نبرده
واویلا غریب سامرا واویلا ...
امان از شام و عذابش
امان از آن اضطرابش
امان از  تشت طلا و
امان  ازبزم شرابش  
خدایا شده زینب پریشان
به پیش سر قاری قرآن
پر از خون شده لب ها و دندان ...
چه سازد زینب با دست بسته
به روی این لب ها چوب نشسته
ای حسین....
واویلا غریب سامرا واویلا

آقام غریب آقام آقام
داره رنگ بوی غم سامرا
آقام غریب به خدا   
حرف رفتن میزنه ، با دلی پر شراره
زخمی بال و پرش دیگه آروم نداره  
وقتی که دست غم ازباغ دلم لاله میچید
آقامون پای برهنه روی خاکا می دوید
کبوتر کنج قفس ... وای ...
بی قرار و دلواپس ... وای ...
میزنه نفس نفس ... وای ...   
آقام غریب آقام آقام ...
اشک غربت جاری ازچشای دریایی شه
روضه ی ارباب حسین
همدم تنهایی شه
خون شده دلش بازم ازاون همه رنج و عذاب
برده بودن آقامونو توی مجلس شراب
با دلی پر شور و شین ... وای ...
روضه خونه زینبه ... وای ...
زیر لب میگفت حسین ... وای ...   
آقام غریب آقام آقام ...

برسرم سایه ی ایوان طلایی دارم
گوشه ی صحن عجب حال وهوایی دارم
از سر سفره ی او نان و نوایی دارم
سامرایی ام و عادت به گدایی دارم
 سامرا  3 کرببلایی به نظر می آید
این دوشش گوشه به دنیا چقدرمی آید
رد پایش همه جا قبله نما میسازد
یک خط از جامعه اش جامعه رامیسازد
خادم خانه اش از خاک طلا میسازد
کرمش نیز ، به شدت به گدا میسازد
بی سبب نیست اگرعادتش احسان شده است
نوه ی ارشد سلطان خراسان شده است
چه کسی با چه امیدی پی آزار تو است
نفس فاطمه و دست علی یار تو است
ذوالفقار تو به هر معرکه گفتار تو است
مثل آن حرز جوادی که نگه دار تو است
گوشه ی چشم تو کافیست اشارت بکند
دشمنت که عددی نیست جسارت بکند
گوشه ی چشم تو کافیست اشارت بکند
دشمنت که عددی نیست جسارت بکند
عاشق آن است که یا دیده به گل وا نکند
یا به غیر از گل روی تو تماشا نکند
به گدای تو اگر هر دو جهان را بخشند
رد کند غیر تو را از تو تمنا نکند
به ابی انت و امی یا اباعبدالله

مریدم مرادی ، یا امام هادی
نظری کن امشب ، دل مبتلا رو  
دل من غمینه ، آرزوم همینه
که چشام ببینه صحن سامرا رو
حرف عاشق الحسین،ذکر خادم الرضاس
امشب با نام نقی هیئت عین سامراس
از لطف تو میرسیم آخر ما به سامرا
کاش مهدی دعام کنهتو سرداب سامرا
مولانا علی النقی
فدای مزارت ، عسکری کنارت
خاک سامرا هم پدر و پسر داشت
مثل کربلا که ، باحسین و اکبر
عظمت گرفت و جلوه ای دگر داشت
امشب عسکری اومد،به داد بابا رسید
اما به داد حسین ، تنها یک عبا رسید
ای کاش که علی بود و سر میداد اذانشو
پیر عشق کربلا ، درهم دید جوونشو
مولانا حسین ابن علی 7
شده مثل زائر ، شهریار شاعر
که تو را لقب داد ، به ابوالعجائب
خوش به حال اونها ، که با لطف طاها
کربلا بودن تو ،  لیله الرغائب
رویام باعنایتت....
کابوس میشه شب به شب
آقاجان زیارتت....
مخصوص میشه تورجب
گرچه شعبان و رجب ماه فیض عالمند
اما این سینه زنا،بی تاب محرمند
مولانا علی جانم علی